taką dumą kupił przed dwoma miesiącami. – Macie, może się przyda.

przemknęło Sandy przez głowę.
– A jeśli pomylimy się i taki dzieciak znowu zabije? – nie ustępował Sanders. – Będziesz
samochody, pomiędzy którymi kłębili się szalejący z niepokoju rodzice. Sandy wjechała na
– W takim stanie? Nawet słyszeć nie chcę. Trzeba panią zbadać. A może jakieś złamanie
– Marysi? Jakiej Marysi? – spytała słuchająca z napięciem pani Polina.
za darmo, jak usłyszy coś nowego.
obowiązku, ale zatroskanie gospodarza było autentycznie braterskie i serce przegapiło chwilę,
O’GRADY: Nie wiem.
Konsjerż wraca, usztywniony nie tylko
sprawdził, czy nie stało się coś nieprzyjemnego z jego twarzą: nagła egzema nerwowa,
mi w zupełności.
Motel nie miał pod tym względem wiele do zaoferowania. Początkowo chciał zatrzymać
wszystkich swoich przemyślnych planach.
autentycznie.

Ja też się z tego cieszę - szybko i bardzo ciepło dodał Mały Książę. -
- Jeśli to jest książę, to kim pan jest?
tyle. Są piękne i dbam o nie, ale żadne z nich nie jest Światłem Księżyca...
I to otoczenie... Ogromna jadalnia na kilkadziesiąt osób, pozłacane sztukaterie na ścianach i suficie, pąsowe draperie, marmurowy kominek, portrety dostojnych przodków, świe¬ce, kryształy, srebra, wyrafinowana kompozycja z kwiatów i owoców na rzeźbionym kredensie... Wszystko to mogło wywrzeć piorunujące wrażenie na kimś takim jak ona. Prze-niosła spojrzenie na Marka i natychmiast pomyślała, że ża¬den splendor i bogactwo nie są w stanie wywrzeć na niej większego wrażenia niż ten mężczyzna. Wystarczało jedno jego spojrzenie, by wstrzymywała oddech. Zwłaszcza, gdy się uśmiechał...
Gdy nikt nie odpowiedział na pukanie, uchyliła drzwi, a jej wzrok padł na łóżko. Ani mały, ani duży książę nawet się nie poruszyli.
Róży. Zaczął nawet swe już znane słowa:
- Bo lubię przepiórki. Nie w sensie kulinarnym. Lubię je żywe. Jak byłam mała, znalazłam jedną, a właściwie jed¬nego, poranionego i bez skrzydła. Zaopiekowałam się nim, nazywałam go Piórek. Teraz mam do nich sentyment.
Przecież to dla niej za ciężkie, zatroskał się Mark. Ona jest taka drobna...
Nagle jego myśli powędrowały do niej. Znowu widział ją siedzącą na drzewie i patrzącą na niego z góry, śpiącą z głową na jego ramieniu, huśtającą na kolanach malutkiego siostrzeńca, roześmianą, bosą, olśniewającą w czarnej su¬kience. ..
- Nie pożałujesz - powtórzył z przekonaniem. - Za¬dbam o to. - Zawahał się i puścił jej ręce. - Muszę teraz wszystko zorganizować. Idę.
Mały Książę uśmiechnął się i znowu delikatnieją pocałował. Odwzajemniła najpiękniej, jak umiała...
- Proszę mi go dać - wyszeptała zdławionym głosem i porwała siostrzeńca z rąk ochmistrzyni. - Już dobrze, Henry, już jestem... Właśnie szłam do ciebie. Już dobrze...
- Masz rację - zgodził się po zastanowieniu. - Dzięki tobie rzeczywiście wiem więcej o sobie samym. I tym bardziej
Moment, przecież tylko powtórzyła to, o czym i tak roz¬pisywały się żądne sensacji kolorowe pisma. Cała ta sprawa od dawna była tajemnicą poliszynela.